Klokka 10 i dag opna dørene til Larsnes kyrkje.

Vi var veldig spente på kor mange av dei nitten døypte fireåringane våre som kom for å feire hausttakkefest saman med oss. Vi har nemleg erfart at det er fireåringane som er dei aller beste å feire slike dagar saman med.

Den eine etter den andre spente og litt sjenerte fireåringen kom inn døra, og vi kunne telle heile seksten av dei til slutt. Det er heilt fantastisk!

Etter både korøving, orgelståk, klokkeringing og lystenning var det berre presten som mangla før alt var klart til gudsteneste. Vi fann Ola på kontoret, men han såg ikkje akkurat ut som ein prest. Det tok heldigvis ikkje lange tida før han fekk på seg både alba og stolaen, så då kunne fireåringane klappe seg på skuldra og slappe av, for no var alt og alle klare.

Nydlege barnehender bar inn både frukt, grønsaker og bakst i prosesjonen, og etter samlingabøna fekk ein sjå og høyre Fireårs-koret.

Ein fantastisk fin gjeng fekk utdelt fireårsbok, og etter ei lang gudsteneste gjorde det godt med kyrkjesaft og kyrkjemat.

Vi er takksame for at så mange kom til kyrkja vår i dag, vi hadde det faktisk så kjekt at vi gløymde å ta bilete. Men kva gjer det, når trusopplæraren vår får slike flotte teikningar frå takksame og snilde fireåringar?